تاخیر در گفتار کودکان: آیا دو زبانه بودن عامل اصلی است؟
بسیاری از افراد تصور می کنند که دو زبانگی موجب اختلال در ارتباط کلامی (برای مثال تاخیر در گفتار کودک) می شود. به همین دلیل و برای اجتناب از مشکل بسیاری از خانواده های مهاجر از آموزش زبان مادری به فرزند خود پرهیز می کنند. تحقیقات هرگونه ارتباط بین دو زبانگی و اختلال در زبان یا تاخیر در گفتار را مردود می دانند. این گونه باورها حاصل تعصب و جهل نسبت به نتیجه ی تحقیقات زبانی و شناختی است. تفاوت های ارتباطی کودکان دو زبانه باید از اختلالات ارتباطی متمایز گردد. عدم ایجاد این تمایز مهم تا حدودی به دلیل اشتباهات اساسی در ارزیابی و طبقه بندی رخ می دهد.
دلایل تصور افراد مبنی بر تاخیر در گفتار کودکان دو زبانه:
این تصور اغلب به این دلیل پیش می آید که کودک در یکی از زبان هایی ارزیابی می شود که ضعیف تر است. برای مثال کودکی که در چهار سالگی مهاجرت کرده است، پایه ای قوی در زبان مادری دارد و مدتی طول می کشد تا به زبان دوم مسلط شود. این امر موجب مقداری تاخیر در کلام و خطا می شود. گاها ارزیابی معلمان در مدرسه از چنین کودکی اختلال کلام است. در صورتی که اگر این کودک در زبان مادری آزموده شود چنین اختلالی دیده نمی شود. با این حال در اغلب موارد مهارت وی نادیده گرفته می شود.
از سوی دیگر گنجینه ی محدود تر کلمات در هر زبان در کودکان دو زبانه نسبت به کودکان تک زبانه باعث این تصور غلط می شود که این کودکان دچار تاخیر در گفتار هستند. در صورتی که اگر تعداد کلمات یک کودک دو زبانه ی دو ساله را در هر دو زبان بشماریم، چیزی معادل کودکی تک زبانه در همین سن و سال است. گنجینه ی کمتر کلمات در هر زبان برای این گونه کودکان طبیعی است و نشانه ای از اختلال گفتاری نیست.
نتیجه این طور است که در چنین شرایطی و با معیارها و تصورات غلط، کودک با برچسب ناتوانی زبانی یا حتی ناتوانی یادگیری رو به رو می شود. بسیاری از خانواده هایی پرورش کودک دو زبانه را برای خود انتخاب می کنند، اغلب با این پیش آگاهی ها رو به رو می شوند که اگر فرزندتان دیرتر به حرف افتاد نگران نشوید. برخی حتی برای اجتناب از سوال از سوی اطرافیان از قبل به همه هشدار می دهند که ممکن است کودک آنها دیرتر از سایرین صحبت کند. با این حال همان طور که قبلا هم گفته شد نتیجه ی تحقیقات ثابت کرده اند که دو زبانگی ارتباطی با اختلال یا تاخیر در گفتار ندارد. تحقیقات ثابت کرده اند که با وجود باور والدین کودکان دو زبانه هم زمان با کودکان تک زبانه یا در حدود زمانی آنها به حرف می افتند.
تفاوت فردی عامل اصلی مشکل:
نمونه های زیادی از کودکان دو زبانه در تحقیقات دیده شده اند که حتی زودتر از همسالان تک زبانه ی خود شروع به تکلم کرده اند. در اینجا ذکر این نکته ضروری است که بیشتر از آنکه دو زبانگی عامل تاخیر در گفتار باشد، فاکتور تفاوت های فردی در این امر دخیل است. همان طور که تمام کودکان تک زبانه همه در سنی یکسان شروع به حرف زدن نمی کنند، تمام کودکان دو زبانه نیز با هم یکسان نیستند.
محققان هشدار داده اند که تنها در صورتی کودکی دچار اختلال یا تاخیر در گفتار است که در هر دو زبان به صورت مشابه دچار مشکل باشد. در غیر این صورت تفاوت های فردی بین کودکان دو زبانه درست مانند کودکان تک زبان هست. همان گونه که برخی کودکان تک زبانه بسیار دیرتر یا زودتر از سایرین صحبت می کنند، کودکان دو زبانه نیز ممکن است همان قدر دیر تر یا حتی در برخی موارد زودتر به حرف بیافتند. در نتیجه، تصورات غلط مبنی بر تاخیر در گفتار نباید والدین مهاجر را از آموزش زبان مادری به کودکان خود منصرف سازد.
مایل به ثبت دیدگاه هستید؟